Sıradan bir Cumartesi günü hafta içi çalması için ayarladığı alarmı hafta sonu (tatil gününde) kapatmayı unutmuş, uykusunu tam alamamanın yanında tekrar uyuyamamanın vermiş olduğu tatsızlıkla yataktan kalkmış bulunmaktaydı. Keyfi kaçmıştı. Huysuzluktu yaptığı ama elinde değildi. Ne de olsa iki gün alarmsız uyanma lüksü vardı ve biri artık gitmişti.
Buzdolabına yöneldi. Bunu yaparken kahvaltılık bir şeyler hazırlayıp en azından günün geri kalanının güzel geçmesi için biraz çaba harcamayı aklından geçirmişti. Kapağı eliyle kavrayıp kendisine doğru çektiğinde bu çabanın boşa olduğunu hafızasında canlanan "yapılacaklar listesi" ile hatırladı. Bugün arabaya benzin alıp sonra arabasını pis görenlerin ağızlarına sakız olmaktan kurtarmak veya kendisi temiz binmek için yıkatacak ve akabinde market alışverişini yapacaktı. Aslında liste çok uzun da değildi zor da en fazla olağan olarak adlandırılabilirdi. Yalnız yaşamanın bunun bir nedeni olup olmadığını sorgularken buzdolabının açık olduğunu belirten o gıcık ses çoktan çalmaya başlamıştı. Kapağı kapattı ve hazırlanıp evden çıktı.
Arabaya doğru ilerlemek için apartmandan çıktığında ilk fark ettiği havanın rüzgarlı olduğu ve böyle havalarda derin bir nefes almanın ve oksijeni içine çekmenin verdiği zevki yaşaması gerektiği idi. Öyle de yaptı. Bir yandan kısa ama hızlı adımlarla arabasına yönelmeyi de ihmal etmedi. Derken kendisini benzin istasyonunda litresi 5.56 TL yazan ekrana şaşkın şaşkın bakarken buluverdi. Bu mümkün olamazdı daha bir ay önce 5.80 TL idi. Bir yanlışlık olmalı diye düşündü. Benzinci yanına yaklaşırken hayretini gizlemeye çalışarak "40 litre 95 oktan" deyiverdi. Benzinci şaşırmıştı: "ilk kez para yerine litre olarak sipariş veren birine denk geldim ağabey" dedi. Klişe bir cevap vermemek için bir süre bekleyip düşünürken benzinci pompayı ayarlayıp başka bir müşteriye doğru çoktan gitmişti bile. Acaba ayıp mı ettim diye düşünürken ödemeyi yapmak için içeriye gitmesi gerektiğini çünkü üzerinde yeterince nakit bulunmadığını farkedip kasaya yöneldi. Bu aralar sık sık başına gelen bu ve benzeri dalgınlıklardan fazlasıyla muzdaripti. Her şey bir yana yeni keşfettiği, fişte genelde sol üstte yazan sıra numarasından bugünkü kaçıncı müşteri olduğunu öğrenmenin saçma keyfini bile yaşamayı pas geçmişti. Karamsar bir ruh haline bürünmekten bıkmıştı. Hayatı kendisi için kolaylaştırmanın bir yolunu bulmalıydı artık. O yüzden olmasa da arabayı yıkatıp markete varmıştı. Pekiyi ne almalıydı? Birkaç yıl önce güvendiği bir arkadaşının verdiği tüyo ile borsadan bir hisseye bir miktar para yatırmış ve o yatırımının yıllar içinde beklentisinden fazla değerlenmesiyle iyi denilebilecek bir pasif gelire sahip olmuştu. Temettü, hisse fiyatı, teknik analiz, temel analiz, bilanço, faaliyet raporları vb. kendi bilmediği kavramları araştırıp öğrenmişti. Reyonlar arasında dolaşırken arabasına verdiği paranın bireysel faydasının yeterli olup olmadığı sorusu beynini kemiriyordu. Ne çok gideri vardı öyle. Alırken ÖTV'si, KDV'si, kaskosu cartı curtu; kullanırken yakıtı, MTV'si, trafik sigortası, muayenesi, yıllık bakımı; kullanmazken yıpranması ve günün birinde satmaya kalktığında zamanında ihtiyaçtan mı yoksa bir toplum baskısıyla mı aldığına karar veremediği bir araçtı. Başka türlü de düşünebilirdi tabi mesela nesilden nesile aktaracağı bir kıymet olarak görme ve arabayı değiştirmeye para harcamak yerine yıllara dayanabilen bir araba alarak onu bir sonraki kuşağa aktararak birikimlerini otomobil sektörüne heba etmemek gibi. Ne de olsa alacağı makarnanın şekli lezzetini etkilemeyecekti, hoş kahvaltıda makarna yemeği düşünüyor olamazdı. Olsa olsa aç karna akşam yemeğini planlıyor olabilirdi. Karnı guruldamaya başlamış ve alışverişini tamamlamak için bir arkasında çalışan kasiyeri işinden edeceğini bildiği jet kasaların birinde kendi kasiyerliğini yaparken gayet keyifliydi. Kendisini üstün mü hissediyordu yoksa bunu yapmak sadece keyifli miydi emin olamıyordu ama bildiği bir şey vardı bu henüz teknolojinin ekonomiye eklemlenmesinin sancılarıydı sadece...
*
Devam edecek...
